“Er is wat minder aandacht voor in het publieke debat, maar Nederlandse slavernij ging meerdere kanten op: richting Amerika, het Caribisch gebied én in voormalig Nederlands-Indië. Veel Indische mensen willen niet spreken over die andere kant van de ‘gouden eeuw’-medaille en dan is het in de maatschappij gemakkelijk om er helemaal niet over te praten. De Indische geschiedenis is ook lastig, kijk maar naar de film De Oost. In reactie daarop zijn er veel mensen die stellen dat ze hard gevochten hebben voor Nederland en dat het goed was wat we probeerden te doen. Maar dat vasthouden aan je eigen daden is problematisch, want je stelt ermee dat de bezetting van andere landen oké is, omdat je het daar beter wilde maken. Dat is vanuit jezelf gedacht en niet vanuit al die landen die Nederland overheerste. Daar vond niemand het een goed idee.
Het gedachtegoed zit helaas diepgeworteld. Als ik zie wat er op sociale media neergepend wordt in reacties. Alles wat buiten de Nederlandse, witte norm valt, wordt afgebrand. Je wordt gedegradeerd tot ‘de ander’. En dat extremere rechtse partijen zoveel zetels krijgen, omdat mensen af willen van de coronamaatregelen? Dan denk ik vooral: blijkbaar zijn racisme en discriminatie geen deal breakers voor al die kiezers. En dat op zichzelf is al een schokkende conclusie.
Wat ik ertegen doe? Ik demonstreer. Ik kan activistisch zijn op sociale media. Ik werk actief aan het tegengaan van racisme via bijvoorbeeld de stichting Be The Change, die ik met vrienden opgericht heb, en via de Boze Bitches Boekenclub waarin we enkel intersectioneel feministische boeken lezen. Mijn devies: laat je stem horen. Spreek je uit tegen koloniaal taalgebruik en betrek alle groepen die te vaak tot ‘de ander’ gedegradeerd worden. Zo simpel kan verandering beginnen.”
Foto door Rosa Quist
