“Institutioneel racisme is te lang en te veel doodgezwegen. We weten allemaal eigenlijk wel dat een buitenlandse naam op een sollicitatieformulier betekent dat de kansen op die baan kleiner is. Het is nodig dat we uitspreken waar dit vandaan komt en wat we eraan kunnen doen. Door het met zijn allen bespreekbaar te maken, maken we dit diep in onze geschiedenis gewortelde probleem zichtbaar en kunnen we er iets aan doen. Het is mogelijk om elkaar met wederzijds begrip te bekijken en behandelen.
En die mogelijkheid zie ik juist zo mooi terug in het Eurovisie Songfestival. Het songfestival staat voor mij voor de Paneuropese gedachte: je leert elkaar kennen en begrijpen via een warm en vriendelijk evenement. Hoe mooi is het dat we kennismaken met de cultuur en gebruiken van Moldavië via dit festival? Het is een enorme kennismakingsavond waar iedereen over spreekt en blij van wordt. Het verbroedert tweehonderd miljoen televisiekijkers die allemaal plezier hebben.
En dan is het helemaal fantastisch dat Jeangu Macrooy meedoet; we hebben dit nog nooit gedaan. Er zijn altijd standaard traditionele artiesten afgevaardigd. Nu staat er iemand uit de Afrikaanse diaspora op het podium die in de taal die uit deze diaspora ontstaan is, zingt: Je kunt mij niet breken. Namens ons land! Ooit mocht Sranantongo helemaal niet gesproken worden. Wie had gedacht dat er namens Nederland ooit in die taal gezongen zou worden op het grootste podium in de wereld? Als Jeangu in de finale zingt, voel ik de zwaarte daarvan.
Dit is een ontzettend dankbaar moment. Voor nu op het songfestival maar ook naar de toekomst toe: je krijgt me niet klein. Je hoeft je identiteit niet te verstoppen. Ga dus allemaal kijken en besef wat een historisch moment dit is.”
